Havalimanında Zaman Neden Bu Kadar Uzun Geliyor?

Havalimanına girer girmez zamanın başka türlü aktığını hissediyorum. Saatime bakıyorum, daha on dakika geçmiş ama sanki yarım saat olmuş gibi. Üstelik evde, kafede ya da bir toplantıda aynı on dakika böyle hissettirmiyor. Demek ki mesele sadece süre değil.

Sanırım işin başı kontrol duygusuyla ilgili. Havalimanında bir yerden sonra zaman benim olmaktan çıkıyor. Güvenlik sırası, pasaport kontrolü, boarding saati… Hepsi başkasının temposuna bağlı. Ne zaman ilerleyeceğimi, ne kadar bekleyeceğimi ben belirlemiyorum. Kontrolü kaybettiğim anda zaman uzuyor.

Bir de belirsizlik var. Kapıya ne zaman gideceğim, uçağa ne zaman alınacağız, boarding gerçekten başlayacak mı yoksa bir anons mu gelecek… Net olmayan her dakika, zihinde daha fazla yer kaplıyor. Beklemekten çok, beklerken ne beklediğini bilmemek yoruyor insanı.

Havalimanında dikkat dağıtıcı çok şey var gibi görünüyor ama aslında tam tersi. Ekranlar, anonslar, kuyruklar… Hepsi aynı şeye hizmet ediyor: hatırlatmaya. “Buradasın ve bekliyorsun.” Evde oyalanırken fark etmediğimiz süre, burada sürekli yüzümüze çarpıyor.

Bazen bir kahve alıyorum, oturuyorum. Normalde keyifli olması gereken o an bile yarım kalıyor. Çünkü gözüm ekranda, kulağım anonslarda. Zihnim bir türlü bulunduğum yere yerleşemiyor. Oradayım ama aslında orada değilim.

Şunu fark ettim: Zamanın uzun gelmesi fiziksel değil, zihinsel bir durum. Rahat olduğumda saat nasıl geçti anlamıyorum. Tedirgin olduğumda ise dakika sayıyorum. Havalimanı, çoğumuz için tam da bu tedirginliğin mekânı.

Belki de bu yüzden bazı havalimanlarında zaman daha hızlı akıyor. Çünkü birileri seni sürekli bilgilendiriyor, yönlendiriyor, “kontrol bizde” hissini veriyor. O zaman beklemek, boşluk olmaktan çıkıyor.

Sonuçta mesele kaç dakika beklediğimiz değil. O dakikaların içinde kendimizi ne kadar güvende ve sakin hissettiğimiz. Zaman uzamıyor aslında; biz, beklerken daralıyoruz.