Rus Uçakları

Andrei Nikolayevich Tupolev

d.10 Kasım 1888, Pustomazovo – 23 Aralık 1972, Moskova)

Andrei Nikolayevich Tupolev, Rusya İmparatorluğu'nun Tver Valiliğine bağlı Kimry kenti yakınlarındaki Pustomazovo köyünde (Rusça: Пустомазово), Rus ailesinden doğan yedi çocuğun altıncısıdır. Nikolai, St.Petersburg Üniversitesi'nde hukuk eğitimi almıştı, ancak Tver'deki Gymnasium'da okudu ve 1908'de bitirdi. Tupolev daha sonra iki Rus üniversitesindeki kurslara başvurdu: Imperial Moscow Technical School ve İmparator Nicholas II Moskova Devlet Demiryolu Mühendisliği Üniversitesi. Tupolev her ikisini de kazandı ancak IMTU'ya katılmayı seçti.

1909'da Tupolev, Rus havacılık öncüsü Nikolay Zhukovsky altında aerodinamik çalışmaya başladı ve Zhukovsky başkanlığındaki Havacılık atölyesi (Kruzhok) için gönüllü oldu. 1910'da atölye arkadaşları ile birlikte Tupolev ilk planörünü inşa etti ve test etti. Atölye günlerinde Tupolev ayrıca IMTU'da bir aerodinamik laboratuvarın kurulmasına yol açan bir rüzgar tüneli inşa etti. 1925'te Tupolev, zamanın en gelişmiş tasarımlarından biri olarak kabul edilen çift motorlu bir bombardıman uçağı olan TB-1'i tasarladı. 1934 yılına gelindiğinde 63 metrelik kanat açıklığı ile sekiz motorlu Maksim Gorki, yine Junkers metal yapılı gövde konseptleriyle inşa edildi. 1937'de, önceki TB-1'in geliştirilmiş bir versiyonu olan dört motorlu TB-3, Kuzey Kutbu'na iniş yaptı. Nitelikli uçak tasarımcılarının sayısı arttıkça, Tupolev kendi ofisini kurdu ve baş harflerinden ANT (Rusça: АНТ) ön ekiyle belirtilen bir dizi tasarım üretti. Ancak 21 Ekim 1937'de Tupolev, Vladimir Petlyakov ve tüm TsAGI ve EDO müdürlüğü ile birlikte Büyük Tasfiye sırasında uydurulmuş sabotaj, casusluk ve Rus Faşist Partisine yardım suçlamasıyla tutuklandı. Meslektaşlarının çoğu idam edildi ancak Tupolev hapse atıldı. Temmuz 1941'de Almanların Sovyetler Birliği'ni "önemli savunma işleri yürütmek" için işgal ettiği sırada serbest bırakıldı, ancak Joseph Stalin'in ölümünden iki yıl sonra, 1955'e kadar Sovyet devleti tarafından gözetimde tutulmaktaydı.

9 Nisan 1955'te affedildiğinde benzersiz turboprop stratejik bombardıman uçağı olan Tu-95'i tasarladı ve test etmeye başladı. Tupolev, Vladimir Myasishchev ve M-4 serisi jet motorlu stratejik bombardıman uçaklarından gelen rekabeti aşarak Tu-16 tasarımını tanıttı. Aynı sürelerde dünyanın ikinci jet uçağı ve kesintisiz hizmette kalan ilk jet taşımacılığı ve 1958'in sonlarına kadar iki yıl boyunca dünyanın herhangi bir yerinde hizmet veren tek uçak olan Tu-104'ü hizmete sundu.

Yaşlanan Tupolev, uçak endüstrisindeki rakiplerine karşı Sovyet gücünün merkezlerindeki konumlarını yavaş yavaş kaybetti. Prestijli Tu-144 programı, önemli Tu-154 uçağı gibi 1973 yılına kadar üst düzey destek gördü, ancak Tupolev'in kişisel siyasi bağlantıları aracılığıyla Tupolev Tasarım Bürosu'nun sahip olduğu konum, Ilyushin uçak üretim ve tasarım şirketi tarafından büyük ölçüde gölgede bırakıldı. Sovyet uçak tasarım topluluğu içindeki rakipleri onu politik olarak zeki kurnaz ve affetmeyen bir rakip olarak bildiler. Domodedovo Havalimanı'nın yanında bulunan Aviatsionny mikro bölgesinde ana cadde olan Prospekt Tupoleva, adını Tupolev'den almıştır. 20 Prospekt Tupoleva apartmanının yan tarafına Tupolev'in bir anıt duvar resmi boyandı. 2018 yılında, Moskova'daki Vnukovo Uluslararası Havaalanı resmi olarak Vnukovo Andrei Tupolev Uluslararası Havaalanı olarak yeniden adlandırıldı.

Sergey Vladimirovich İlyuşin,

(d. 30 Mart 1894, Diliyalevo – ö. 9 Şubat 1977, Moskova)

I. Dünya Savaşı'nda makinistlik ve pilotluk hizmetleri veren İlyuşin, 1926 yılında mühendis oldu. 1932 yılında Menjinski fabrikasının çalışma bürosu müdürü oldu. 1936 yılında ilk çift motorlu Rus bombardıman uçağı Db-3'ün üretimini sağladı. Sonra kendi adını taşıyan bir firma kurdu ve birçok sivil - askeri uçak üretti. II. Dünya Savaşı yıllarında Rus avcı uçağı olan İlyuşin Il-2'yi tasarladı ve üretimini başlattı. Bu uçaktan 36.000 adet üretildi. Daha sonra İl-2'nin modern türü olan İl-10'un üretimini başlattı. Çift motorlu sivil nakliye uçağı İl-12'yi 1948 yılında, bombardıman uçağı İl-18'i de 1949 yılında üretmeye başladı. Sivil hava taşıtlarında ciddi bir başarı gösterdi, 4 motorlu İl-86'yı 1976 yılında üretmeye başladı ve bu uçak, Airbus sivil hava taşıt modeline rakip oldu. 1977’de Moskova’da öldüğünde 50'den fazla uçak modelini tasarlamıştı.

Pavel Osipoviç Sukhoi

(22 Temmuz, 1895, Hlybokaye – 15 Eylül, 1975, Moskova)

Suhoy Vitebsk yakınlarında Hlybokaye adında, Belarus'daki küçük bir köyde doğdu. 1905'ten 1914'e kadar Gomel'de liseyi okudu. 1915 yılında İmparatorluk Moskova Teknik Okuluna (bugünkü adıyla BMDTÜ) başladı. Bir süre sonra I. Dünya Savaşı başladı ve orduya alındı; 1920 sağlık sorunları nedeniyle ordudan ayrıldı ve BMDTÜ'ye geri döndü, 1925 yılında (30 yaşında) Uçak Mühendisi olarak okulunu bitirdi. 1925 yılında 300 cv Tek-motorlu uçakların gövdeleri isimli tezini Andrey Tupolev'in yönetiminde yazdı. Mart 1925'te TsAGI'de (Merkez Aerohidrodinamik Enstitüsü) mühendis/tasarımcı olarak çalışmaya başladı. Takip eden yıllarda, Sukhoi dünyaca tanınan uçakları tasarladı ve üretti. Bunlara örnek olarak ağır bombardıman uçağı TB-1 ve TB-3 verilebilir. 1932'de TsAGI'nin mühendislik ve tasarım biriminin başına getirildi ve 1938'de tasarım biriminin başı oldu.

Eylül 1939'da Sukhoi Tasarım Birimi (OKB Sukhoi) adında bağımsız bir mühendislik ve tasarım birimi kurdu. Yeni bir kara saldırı uçağı geliştirdi, Su-6. Ancak Stalin bu uçağın üretilmemesine karar verdi, Bunun yerine Ilyushin Il-2'yi tercih etti. Bunun nedeni öncelikli olarak: diğer uçakların üretim hızı içinde bulunulan savaş zamanında düşerdi ki bu iyi bir şey değildi. İkinci olarak, Stalin Sukhoi'yi pek sevmiyordu.

Sukhoi'nin önderliğinde geliştirilen avcı-bombardıman uçakları Su-17 ve Su-24'dür. Sukhoi'nin tasarladığı son uçak T-10'du (Su-27) ancak Sukhoi uçtuğunu görecek kadar yaşayamadı. 25 Aralık 1975'te SSCB'nin Bilimler Akademisi başkanı Sukhoi'yi derin bilimsel bilgisine ithafen altın madalyayla ödüllendirdi. Sukhoi 1975 yılında Moskova'da ölmüştür.

Artem (Artyom) Ivanovich Mikoyan

(d.5 Ağustos 1905 Sanahin – ö.9 Aralık 1970, Moskova)

Mikoyan, 5 Ağustos 1905'te Ermenistan'ın Sanahin kentinde doğdu. Ağabeyi Anastas Mikoyan, Sovyetler Birliği'nin resmi devlet başkanı olacaktı. Temel eğitimini tamamladı ve Rostov'da takım tezgahı operatörü olarak işe başladı, ardından askere alınmadan önce Moskova'daki "Dinamo" fabrikasında çalıştı. Askerlik hizmetinden sonra, 1936'da mezun olan ilk uçağını yarattığı Zhukovsky Hava Kuvvetleri Akademisi'ne katıldı. Aralık 1939'da Moskova'da yeni bir uçak tasarım bürosunun başına geçmeden önce Polikarpov ile çalıştı. Mikoyan, Mikhail Gurevich ile birlikte Mikoyan-Gurevich tasarım bürosunu kurarak bir dizi savaş uçağı üretti. Mart 1942'de büro, OKB MiG (Osoboye Konstruktorskoye Büro), ANPK MiG (Aviatsionnyy nauchno-proizvodstvennyy kompleks) ve OKO MiG olarak yeniden adlandırıldı. MiG-1 kötü bir başlangıç ​​olduğunu kanıtladı, MiG-3 üretime girdi, ancak yalnızca ara sıra amaçlanan yüksek seviye önleme rolünde savaşabildi. Ayrıca MiG-5, MiG-7 ve MiG-8 Utka, araştırma prototiplerinin ötesine geçmedi. 1945'te her türden uçuşa elverişli süpürme kanatlı uçak MiG OKB sayesinde, MiG-8 Utka Kanard itici tek kanatlı uçak tasarlandı. Ondan süpürme kanat araştırması istendi ve yakalanan Alman araştırma belgeleri ile Sovyetler sonunda tek jet MiG-15 avcı uçağı I-310 için prototip tasarımını geliştirdi. İngiliz Nene jet motorunun (The Rolls-Royce RB.41 Nene) Klimov VK-1 versiyonuyla bu tasarım, ilk kez 31 Aralık 1948'de, Amerikan süpürme kanatlı muadili olan XP'nin ilk prototipinden yaklaşık on beş ay sonra uçan, seri üretilen MiG-15 oldu. Karışık kökenlerine rağmen, bu uçak mükemmel bir performansa sahipti ve gelecekteki birkaç avcı için temel oluşturdu. MiG-15, başlangıçta B-29 Superfortress gibi Amerikan bombardıman uçaklarının önünü kesmeyi amaçlıyordu ve hatta ABD eski ABD ile yapılan sahte havadan havaya savaş denemelerinde bile değerlendirildi. B-29 bombardıman uçakları ve daha sonraki Sovyet B-29 kopyası Tupolev Tu-4. Çeşitli MiG-15 varyantları üretildi, ancak en yaygın olanı MiG-15UTI (NATO 'Midget') iki koltuklu eğitmeniydi. Sonunda 18.000'den fazla MiG-15 üretildi, ardından MiG-17 ve MiG-19 geldi. Mikoyan, 1969'da felç geçirdikten sonra ertesi yıl Moskova'da öldü.

Oleg Konstantinovich Antonov

(7 Şubat 1906, Troitsy – 4 Nisan 1984, Kiev)

Antonov, 7 Şubat 1906'da Rusya İmparatorluğu'nun Moskova Valiliği'ndeki Troitsy'de (şimdi Moskova Oblastı'nın Podolsky Bölgesi), Rus İmparatorluğu'nda Rus Etnik kökeninden bir ailede doğdu. 1912'de Antonovlar, klasik olmayan ortaokula (şimdi gymnasium №1) ve ortaokula (şimdi okul №23) gittiği Saratov'a taşındı. Antonov, erken yaşlardan itibaren havacılığa hayran kaldı ve boş zamanlarının çoğunu yerel havaalanında geçirdi. Antonov 17 yaşında "Amatör Havacılık Kulübü" nü kurdu ve daha sonra "Hava Kuvvetleri Dostları Örgütü" ne katıldı. Daha sonra, Moskova'da birincilik ödülünü kazandığı yarışmaya giren bir planör olan OKA-1 "Pigeon" u tasarladı,

1930'da Antonov, Leningrad'daki Kalinin Politeknik Enstitüsü'nden mezun oldu. Planör tasarlamaya devam etti ve 1931'de Antonov, Moskova Planör Fabrikası'nın baş tasarımcısı oldu. Sonraki sekiz yıl boyunca, Standard-1, Standard-2, OKA-6 ve büyük "City of Lenin" planör dahil olmak üzere 30 farklı planör tasarladı. II.Dünya Savaşı sırasında Antonov, ön hatların gerisindeki Sovyet partizanlarının hava köprüsü tedarikinde kullanılan A-7 askeri planörünü tasarladı.

Savaştan sonra Antonov, Yakovlev'in Novosibirsk'teki uçak üretim fabrikasında Yakovlev'in yan kuruluşunun tasarım ofisine başkanlık ederek bağımsız çalışmasına izin vermesini istedi. 31 Mayıs 1946'da Antonov, daha sonra Ukrayna'nın Kiev kentine taşınacak olan yeni yeniden tasarlanmış tesisin (sonradan Antonov Araştırma ve Tasarım Bürosu olarak anılacaktır) başına atandı. Eylül 1946'da Antonov, tasarım bürosunun yönetimine ek olarak, Sibirya Havacılık Ar-Ge Enstitüsü'nün müdürü oldu.

Antonov uçağı (tasarım ofisi öneki An-), dayanıklı bir An-2'den (kendisi bir çift kanatlı uçak için nispeten büyüktür) An-28 keşif uçağına ve devasa An-124 Ruslan stratejik uçak gemisine kadar uzanır. Dörtlü turboprop An-12 ve türevleri, 1959'dan itibaren birincil Sovyet askeri taşımacılığı oldu. Daha az bilinmesine rağmen, An-24, An-26, An-30 ve An-32 ailesi, çift turboprop, yüksek kanatlı, yolcu / kargo / asker uçakları, eski Sovyetler Birliği'nde iç / kısa mesafeli hava hizmetlerinde kullanıldı. Antonov ayrıca orta menzil gelişimini de denetledi (An-72 / An-74 jet uçak ailesi). Dünyanın en büyük uçağı olan An-124 Ruslan, 1982'de ilk kez uçtu ve özel mekik taşıma / ekstra ağır kargo türevi olan An-225 Mriya, Antonov'un rehberliğinde geliştirmeye devam edilmişti, ancak Antonov'un ölümünden sonra 1989'a kadar ilk uçuşunu yapamadı. Halen dünyanın en büyük, rakipsiz ve güçlü kargo uçağıdır.

Sukhoi

Rusçada sukhoi kelimesi "kuru" anlamına gelir, ancak dünyaca ünlü olmasının nedeni bu değildir. Tam olarak söylemek gerekirse, dünya çapında bir marka haline getirilmiş olan bu kelimenin ilk iki harfidir. SU, Sovyetler Birliği'nin kısaltması değil, altmış yılı aşkın süredir askeri ve şimdi sivil uçaklar üreten efsanevi bir Rus kuruluşu olan Sukhoi tasarım bürosudur.

Küçük bir tasarım bürosu olarak başlayan şirket, Sukhoi Corporation haline geldi. Rus hükümeti, United Aircraft Building Corporation adlı yeni bir şirket oluşturmak için Sukhoi'yi Mikoyan, Ilyushin, Irkut, Tupolev ve Yakovlev tasarım bürolarıyla birleştirdi. Özellikle, Mikoyan ve Sukhoi aynı operasyon birimine yerleştirildi.

Savaş sonrası yıllarda, Sukhoi bürosu SU-17 ve SU-24 dahil olmak üzere birkaç uçak modeli geliştirdi. Sukhoi'nin tasarladığı son savaşçı T-10 veya SU-27 idi, ancak Sukhoi uçtuğunu görecek kadar yaşamadı. 25 Aralık 1975'te, Sukhoi’nin ölümünden birkaç ay sonra, Sovyetler Birliği Bilim Akademisi Başkanı, önemli bilimsel buluşlarının takdiri olarak tasarımcıyı ölümünden sonra altın madalya ile ödüllendirdi.

SU-27, yakıt almadan 3.500 km'ye kadar uçabiliyordu. Ağır silahlara, gelişmiş aviyoniklere ve yüksek çevikliğe sahipti. SU-27, en başından beri hava üstünlüğü görevleri için tasarlanmıştı, ancak gerçekte neredeyse her türlü savaş operasyonunu gerçekleştirebiliyordu.

SU-27’nin dünyanın en etkili savaş jetlerinden biri rütbesine yükselmesi, başka bir Rus savaş uçağı olan Mikoyan-Ilyushin-Gurevich (MiG) tasarım bürosunun MiG-29'u ile yakın rekabet içinde olmasındandır. Aslında, yapıcı özellikleri oldukça birbirine benzerler, özellikle aerodinamikte. Ancak SU-27, MiG-29'dan önemli ölçüde daha büyük ve daha ağırdır. Su-57, ilk kez 29 Ocak 2010'da gökyüzüne çıktı. Su-27 savaş uçağı ailesiyle karşılaştırıldığında, Su-57, bir saldırı uçağı ve bir savaş uçağı işlevlerini birleştirirken, kompozit malzemeler ve yenilikler göze batar. Teknolojiler ve avcı uçağının aerodinamik konfigürasyonu, düşük seviyede radar ve kızılötesi iz ve iletişim sağlar.

Sanırım yeryüzündeki pilotlu savaş uçakların son modeli SU-57 olacaktır.

Bugün Sukhoi Corporation, gözünü sivil sektöre çevirmiş durumdadır. Büro, Sovyetler Birliği'nin dağılmasından bu yana Rusya'nın ilk ve kendi sivil uçağını - Sukhoi Super Jet 100 - veya SSJ-100'ü üretti. 95 koltuklu araç, Ağustos 2009'da Moskova Hava Şovu'ndaki sunumu sırasında aviyonik uzmanlarını etkiledi ve yeni jetin satın alımlarıyla ilgili anlaşmalar yapıldı. 2010'dan itibaren, Rusya'nın Aeroflot'u da dahil olmak üzere birçok havayolu SSJ-100'ü kullanmaya başladı ve efsanevi Sukhoi markası sivi uçak sınıfında da yeni bir sayfa açacak gibi görünüyor.

Время позади, время вперед, время не рядом.

Zaman geride kaldı, zaman ileride, zaman yakın değil.

www.servetbasol.com