THY’nin Tek Kanatlı Meleği…

Çok direndim, çok düşündüm bu yazıyı yazıp-yazmama konusunda. Sonra da “O yazmayı severdi, O okumayı severdi, O insanlara bilgi aktarmayı severdi” diye yazmaya karar verdim. Tabi önce eşinden izin almam gerekirdi ve ben izni alıp öyle yazmaya karar verdim.

O, köşe yazmıştı belki ama onun adına köşe yazılmış mıydı bilmiyorum. Bir melekten bahsetmek istiyorum.

O melek Semra Dereli Civelekhan.

Hayatının en önemli dönemlerini havacılığa adadı. 1995 yılında girdiği havacılık sektöründe hep ilkleri yapmaya çalıştı.

Kabin memurluğu andının mimarı, havacılık kültürü anlamında okullarda ders kitabı olacak şekilde kaleme alınmış “Tek Kanatlılar” adlı kitabın yazarı.

Bunun yanında üç adet daha şiir ve edebi kitabı bulunan şair ruhlu Semra Dereli Civelekhan.

Sunways, Sun Express, THY gibi köklü kuruluşlarda başlayan uçuş serüvenini severek yapan, mesleğine aşık, havacılığa aşık bir havacı, iyi anne ve iyi bir eş.

Aslında satırlara sığdıramayacağım kadar iyi bir insan. Eğittiği onlarca gence örnek, havacılık sektöründe adından ilelebet bahsettirecek kadar damga vurmuş bir havacı.

THY’nin yüz akı, mesleğini hakkıyla yapan güzel insan.

Güzelleme sevmeyen ben, Semra Dereli Civelekhan için aynı düşüncede değilim. O, her şeyi, her övgüyü hak edecek kadar seviyeli, saygılı, dürüst, tek isteği havacılığa kültürlü insanlar yetiştirmek olan samimiyet abidesi bir arkadaşımdı.

Sözü getirmeye çalışıyorum ancak, parmaklarımın ucu klavyenin o tuşlarına basmamak için adeta direniyor.

Semra; uzun süredir o kahrolası, uzak durası hastalığın pençesinde. Hiçbir insana yakıştıramadığımız o lanet hastalık maalesef yapıştı yakasına bırakmadı, bırakmıyor ve bırakmayacak.

Birkaç ay önce tedavi gördüğü hastanede ziyaret ettiğimde “ sen çok güçlüsün, ondan bile güçlüsün” dediğimde “ağrılarım çok, dayanamıyorum ve en çok da çocuklarıma üzülüyorum” deyip kendi çaresizliğini anlatmıştı çaresizce.

Semra ile öyle arkadaş idik ki, bir karıncayı incitmeyecek sözümüz yoktu birbirimize.

Hep takip ettim ve zaman zaman telefonla görüşüp hal hatır ederdim. Üzülmesin diye de o konulara girmem, güncel konular konuşmaya özen gösterirdim.

En son telefon görüşmemizde, “Dayanamıyorum” dedikten sonra onun eşi bulunmaz, fedakar hayat arkadaşı Özgür aracılığı ile durumunu sormak zorunda kaldım.

Yeniden hastanede olduğunu ve durumunun kötü olduğunu öğrendikten sonra hemen hastaneye gittim.

Uzun süredir kimse ile diyaloga girmemiş ve artık durumu daha da kötüleşmişti. İçimde yumru haline gelmiş üzüntümü bir kenara bırakıp “Semra ben Ali KIDIK” deyince bir an gözlerini açtı ve gülümseyerek “Hoş geldin” dedi çok kısık sesle.

Birkaç cümle konuştuktan sonra kendimi hastane koridoruna atıp, avazım çıktığı kadar ağlamak istedim. Ancak eşi Özgür ve Semra’nın annesi vardı. Onların hangi psikolojide olduğunu düşündüm, empati yaptım ve içime akıttım gözyaşlarımı.

Ve biraz teselliye yönelik sohbet ettikten sonra hastaneden ayrıldım. Ama, Semra’nın o hali hiç gözümün önünden gitmedi. Hemen hemen her gün Özgür’den haber almaya çalıştım.

Hiç güzel haber alamamak bir yana dursun daha da kötüleşti durum.

Ben bir havacılık aşığıyım ve havacılık aşığı bir kardeşimin yıldız gibi gözümüzün önünde uçup gitmesine ne kadar yüreğimiz dayanabilir ki?

Bugün 17 Temmuz 2022 günü yine hastaneye çevirdim direksiyonu. O fedakâr eş Özgür Civelekhan; Semra ile baş başa idi. Tıpkı tanıştıkları ilk günden beri olduğu gibi.

Belki Semra’ya umut olamadık ama en azından Özgür’ün yanında olduğumuzu hissettirdik.

Ve Semra’ya yine seslendim “Semra ben Ali KIDIK” dedim. Bu kez göz kapaklarını yarıya kadar hafifçe aralayabildi. Sonra yine o bilinçsizliğe gitti.

Bu satırları yazmak, yazmamak. Kimine göre yazdım kızar, kimine göre iyi ki yazdım bir dua eder.

Evet, asıl amacım da tanıyan tanımayan her kişi Semramız için dua etsin.

ALLAH yanında olsun.

Bir cümle de Özgür için. Sen harbi bir eşsin, kral bir adamsın, iyi bir babasın… Allah her şeyi sana bağışlasın….